O día 25 de maio recibimos a visita de Aida, María, Marta e Mencía. Estas catro alumnas de Traballo Social organizaron unha dinámica para saber como afectara a pandemia ás persoas maiores, e atopámonos con reflexións profundas e, mesmo, preciosas.
A través dun grupo de imaxes aleatorias, as socias e socios de ATEGAL debían reflectir os sentimentos e experiencias que viviran desde o confinamento.
Natureza.
Moitos dos participantes han (re)descuberto o poder da natureza. Algunhas pasaron o inicio da pandemia nun piso, polo que sentíronse illadas da contorna. De feito, aínda que moitas xa posuían un fondo sentimento cara aos espazos naturais, outras atoparon entón o valor que posúe.
Carmen Carbaliido: “O primeiro que fixen cando puiden saír, a parte de ir ao salón de peiteado para cortarme o pelo e a tinguirme, foi ir a un parque”.
Fátima Paz: “Desde pequeniña sempre fixen exercicio ao aire libre. E unha cousa boa da pandemia é que a xente comezou a facer deporte”
Elena Garrido: “Transmíteme calma e tranquilidade, lévame a sentarme soa nun banco, entretida coa beleza que hai ao redor. Tráeme paz”
Relacións.
A familia e as nosas amizades foron un dos grandes temas. Todos e todas botamos en falta a alguén durante esta pandemia, e, por suposto, os participantes nesta dinámica tamén. Aínda que non todos os sentimentos foron tristes, para moitos a esperanza de protexer e volver ver aos nosos seres queridos foi un motor.
Esther Marcos: “Para as persoas dunha certa idade, que non nacemos coa tecnoloxía incorporada, sí se avanzou moito, déronse pasos de xigante porque eran tales as ganas que tiñas de ver aos teus que conseguimos salvar as trabas. Vivimos unha revolución, xa non de habilidades, se non mesmo mental”.
Fátima Paz: “Para min foi un shock horrible ser profesora de alumnos aos que non podes chegar a coñecer do todo, que mesmo cando os ves sen máscara non os recoñeces. Coas máscaras perdemos tantas cousas. Desexo que volvan estas relacións, estar xuntos. Ademais, penso nos que sentíanse illados e sós”.
Jesús Isla: “Tivemos que prescindir das amizades e a familia, e boteino moito en falta. Faime abrir horizontes para volver ao de antes, para ver aos meus netos”.
Elena Garrido: “Estou a escribir un libro cunha agulla e un libro, un receitario de cociña desde os tempo da miña casa cando era pequeniña, con achega de amigos, e a idea é deixarllo aos pequenos. É un exercicio moi importante para a memoria. Atráeme moito deixar algo aos meus fillos que sexa unha cousa de pensamento pero á vez de habilidade”.
Privilexios.
Había un sentimento común de humildade e de conciencia. A maioría dos socios e socias de ATEGAL que participaron sentiron verdadeiramente privilexiados pola forma na que viviron esta pandemia. É importante ser capaces de tomar esta perspectiva e poñerse no lugar dos demais.
Fátima Paz: “Eu estiven nun paraíso, nunha horta, co mar enfronte”.
Dolores Barreiro: “Faime pensar naquelas familias que viviron o confinamento nun piso de 50 m2 no que cada un tívose que tragar o do resto. Eu non sentín soa porque toda a miña contorna, amigos, etc. Ofrecéronse para todo. Eu estiven co meu Netflix, a miña calefacción, o meu xardín. Eu non me sentía con dereito a sentirme angustiada cando pensaba nestas familias”.
Luisa Fernanda Vázquez: “Non poder reunirnos, non poder estar cos meus fillos é duro. Bótase en falta, aínda que o importante é estar ben. Eu síntome afortunada dentro do que sucedeu”.
Esperanza.
Se algún futuro xeraba esperanza aos e as participantes é o momento da vacinación. Coincidimos en que ese momento é o principio do fin da pandemia, supón a volta ás reunións, aos sorrisos sen máscara, aos abrazos.
Dolores Barreiro: “Faime pensar que no futuro todo cambiou, se penso nunha reunión multitudinaria, eu creo que levarei máscara. Demostrouse que funciona mesmo coa gripe. Houbo situacións dramáticas. Para min había que poñer boa cara ao mal tempo, se un día sentíame algo peor pois me ía a durmir antes. Pero non gañaba nada sufrindo”.
Luisa Fernanda Vázquez: “Despois de tanto tempo de angustia e tristeza, que chegase o momento das vacinas era fundamental. Sinto satisfacción ao ver a foto. Eu cando me tocou ir vacinarme xa lles dixen que me puxesen a que fóra, o que quería era saír inmunizada”.
Un encontro moi íntimo e no que compartimos unhas reflexións preciosas. Por iso, queremos dar as grazas ás organizadoras polo seu estupendo traballo de coordinación. E, por suposto, a todos os socios e socias que se abriron a este encontro.