Ola son Vitoria, alumna de Ategal. Hoxe quero compartir convosco unha pequena reflexión, imos tratar sobre a cultura de cada un, o seu valor e a felicidade que nos pode proporcionar. Tamén observaremos como durante toda a vida imos aprendendo e as diversas utilidades que isto ten para nós; entretemento, reflexión, exercitar a memoria, tomar decisións…
En resumo a cultura achéganos riqueza interior, autoestima, e acompáñanos sempre aínda en época de crise como esta que estamos a sufrir. Quizais agora necesitámola máis que nunca, para confiar en nós mesmos e saír adiante.
Os coñecementos que un adquire na súa mocidade van encamiñados xeralmente a conseguir un bo posto na sociedade, un traballo digno, co que esteamos satisfeitos. Con todo, ao longo da vida séguense acumulando coñecementos, o paso cultural non deixa de aumentar e diversificarse. Por gusto ou por interese económico é algo que forma parte da esencia humana, é a aprendizaxe permanente.
Hai un refrán galego moi claro neste sentido “Esta o vello morrendo e aínda está aprendendo”. Goya, con máis de 80 anos, dedicouse a experimentar unha técnica nova para imprimir os seus gravados, a litografía. Con ela realizou a serie A Tauromaquia”. Admirado de poder crear algo novo escribíalle a un amigo “Aínda aprendo!”.
Na actualidade os veteranos vivimos a cultura dun modo novo, non só aprendemos nos libros e na vida senón tamén coas novas tecnoloxías, que cambiaron o mundo duns anos a esta parte e que nos interesan moito. Con estas tecnoloxías chegaron palabras novas, moitas derivadas do inglés e acentuouse a curiosidade por aprender este idioma, actividade moi saudable tamén para as persoas de idade.
É interesante comprobar como se van estendendo e implantando. Desde o mundo clásico os maiores, coa súa experiencia educaban a nenos e novos, eran un exemplo para eles, sendo moi respectados. A día de hoxe, os mozos e mesmo os nenos desempeñan para os seus avós o papel de mentores da informática. Parece coma se houbesen nacido para manexarse con toda facilidade, dun modo natural, nunhas técnicas que naceron nos mesmos anos que eles.
Refírenos o escritor americano Willian Saroyan, como un dos seus protagonistas máis entrañables, Ulises, subiuse aos poucos anos ao automóbil familiar, uns dos primeiros “Ford” e sen máis, xa sabía conducilo coma se fose algo consustancial á súa pequena humanidade. Era a primeira xeración do automóbil (Saroyan. Autor da Comedia humana, 1908-1981). O pequeno Antón, de apenas 3 anos, aleccionaba á súa avoa, que trataba de botar a andar ao DVD dos debuxos animados, “Avoa dálle a pei” ( é dicir a play).
A cultura achéganos riqueza interior, paz e autoestima
Ter cultura, canta máis mellor, proporciónanos numerosas satisfaccións de tipo persoal, sobre todo nesta época en que moitos levamos unha vida encerrada e solitaria. A cultura achéganos, en primeiro lugar, entretemento e distracción. Ter a mente ocupada fainos comprar vidas, inventos, épocas, monumentos. As biografías de grandes homes e mulleres teñen gran interese neste sentido o mesmo que a arte.
En segundo lugar, a cultura proporciónanos unha mellor ou máis fácil comprensión do presente, permítenos interpretar mellor os acontecementos que estamos a vivir, detectar o falso, aquilatar mellor os datos que chegan a nós e actuar en consecuencia. Por último, a cultura permítenos exercitar a memoria. O que aprendemos pódese repasar e lembrar. Un dos meus compañeiros no coro retomou a afección para tocar o laúde con toda naturalidade, despois de 40 anos sen telo entre as mans.
Preguntaredesvos a quen lle interesa hoxe lembrar a lista dos Reis Godos? Pois sempre foi un exercicio memorístico estupendo, o mesmo que a táboa periódica dos elementos ou outras listas de cousas . Desde o punto de vista do ensino discútese hoxe o valor da memorización, tan importante noutros tempos, porque o ensino español sempre adoeceu de ser pouco práctica pero para os maiores é un recurso interesante e valioso.
En resumidas contas, a cultura achéganos riqueza interior, paz e autoestima. Ata resulta curativa. Como? Preguntaredesvos asombrados. Lembremos que a persoa é unha síntese de corpo e alma, somos un todo físico e espiritual. Eu coñecín a unha señora que se curaba as depresións a base de fregar as escaleiras e os chans de casa, armada de cepillos de porcas duras e cos xeonllos apoiados nun caixón de madeira, así tentaba curar a alma. Aconsellaría mellor introducirnos nun mundo natural e apracible da lectura e, se é oportuno, ao pé dunha fermosa árbore. Poderiamos ler “O bosque animado” do noso D. Wenceslao Fernández Flórez.
Aí déixoo como suxerencia! ou “O vento nos salgueiros” de Keuneth Grahame, que para algunhas é como unha fábula que representa un dos máis profundos soños do home, a procura da inocencia perdida.